شکستگی استخوان تیبیا استخوان بلندی است که بین زانو و ساق پا قرار دارد که به آن استخوان درشت نی نیز گفته می شود. اکثر شکستگی های استخوان درشت نی پس از سقوط یا پرش مستقیم بر روی یک پا ایجاد می شود. شکستگی استخوان تیبیا نیز می تواند در اثر برخورد به یک جسم سخت مانند اتومبیل هنگام تصادفات رانندگی، آسیب های ورزشی یا سقوط از ارتفاع ایجاد شود. علاوه بر این، شکستگی های ایجاد شده ممکن است به ساختارهای مجاور، از جمله عروق، رباط ها، اعصاب، بافت های نرم و مینیسک زانو نیز وارد شود. شکستگی استخوان تیبیا بیشتر در افراد مسن، به ویژه زنان مبتلا به پوکی استخوان دیده می شود.
استخوان جابجا شده در این شکستگی به این معنی است که استخوان ها از تراز صحیح خود خارج شده اند، بنابراین انجام روش جراحی برای درمان ضروری است. هدف از جراحی شکستگی استخوان درشت نی، جابجایی مجدد استخوان ها، برقراری مجدد سازگاری مفصل و بازگرداندن ثبات مفصل زانو است. نوع جراحی مورد نیاز به نوع شکستگی بستگی دارد.
علائم پس از جراحی شکستگی استخوان تیبیا
پس از جراحی شکستگی استخوان درشت نی، درد، تورم، سفتی و کاهش دامنه حرکتی در زانو ایجاد می شود. در دوره بعد از عمل نیز کاهش قدرت عضلانی و کنترل را تجربه خواهد شد. پس از عمل جراحی بیمار ملزم به استفاده از بریس، گچ یا زانوبند تا زمانی که جراح ارتوپد صلاح بداند و تا زمان بهبودی شکستگی لازم است. برای اطمینان از بهبود برش های جراحی، تا مدتی نباید به پا فشار وارد شود و تحمل وزن فقط از طریق عصای آرنجی به مدت 8 تا 12 هفته صورت می گیرد.
اگر بعد از این مدت شکستگی به اندازه کافی بهبود یافته باشد، باید یک برنامه جامع فیزیوتراپی در اسرع وقت پس از انجام ORIF برای اطمینان از موفقیت جراحی و بازگشت کامل عملکرد در زانو در نظر گرفته شود.
روش های درمان شکستگی استخوان تیبیا (استخوان درشت نی)
درمان شکستگی های استخوان تیبیا از درمان غیر جراحی محافظه کارانه تا جراحی کاهش باز و فیکساتور داخلی (ORIF) متفاوت است. شکستگی استخوان درشت نی می تواند بدون جابجایی استخوان یا همراه با جابجایی استخوان باشد. اغلب درمان در شکستگی های بدون جابجایی استخوان درشت نی، به کمک گچ یا بریس همراه با یک دوره فیزیوتراپی معمولی صورت می گیرد. با این وجود، شکستگی استخوان درشت نی بدون جابجایی معمولاً به یک دوره طولانی (حدود 3 ماه) جهت درمان نیاز دارد.
از جراحی باز برای ترمیم مجدد استخوان ها و ثابت کردن پیچ ها و یا صفحات برای نگه داشتن استخوان های آسیب دیده در جای خود و کمک به حمایت از شکستگی اشاره دارد. این روش برای درمان شکستگی استخوان درشت نی باعث بهبود صحیح استخوان و جلوگیری از احتمال بروز مشکلات در آینده می شود. اگر شکستگی استخوان درشت نی درمان نشود و هیچ جراحی صورت نگیرد، بیمار در آینده در معرض خطر درد و ناتوانی شدید قرار می گیرد. ضروری است که شکستگی استخوان درشت نی تحت جراحی قرار گیرد و پس از آن یک دوره جامع و طولانی از فیزیوتراپی بعد از عمل جراحی انجام شود.
فیزیوتراپی پس از جراحی شکستگی استخوان تیبیا
هنگامی که بیمار برای کاهش درد، تورم و سفتی، افزایش قدرت عضلانی و بازگشت دامنه حرکات زانوی خود تحت عمل جراحی شکستگی استخوان درشت نی قرار گیرد، انجام فیزیوتراپی بعد از آن ضروری است. پس از ترخیص از بیمارستان، فیزیوتراپی باید ادامه پیدا کند تا روند پیشرفت درمان با تمرکز بر افزایش عملکرد حفظ شود. همچنین باید قبل از جراحی به بیمار اطلاعات لازم را در خصوص هدف از جراحی مدت زمان بهبودی و نتیجه جراحی داده شود.
دوازده هفته پس از جراحی استخوان، شکستگی باید با موفقیت بهبود پیدا کرده باشد. اکنون درد و تورم باید به حداقل رسیده باشد، در این زمان بیماران بدون تحمل وزن و بدون نیاز به عصای آرنج می توانند راه بروند. در این مرحله، بهبودی چشمگیری در عملکرد زانو مشاهده خواهد شد. اهداف اصلی برنامه فیزیوتراپی در این مرحله بر ادامه تمرینات قبلی، آموزش مجدد راه رفتن، مدیریت علائم، کنترل دامنه کامل حرکت و افزایش تمرکز خواهد بود. اهداف مهمی که در فیزوتراپی دنبال می شود شامل موارد زیر است:
- ادامه تقویت و کشش عضلات پا
- دامنه کامل تمرینات حرکتی
- آموزش راه رفتن
- تمرینات تعادلی در فیزیوتراپی
- دوچرخه ثابت (افزایش مقاومت در برابر تحمل)
- آب درمانی
موفقیت و میزان برنامه فیزیوتراپی به تعهد بیمار نسبت به برنامه فیزیوتراپی، میزان آسیب دیدگی اصلی و نوع شکستگی بستگی دارد.
اهمیت سن در تعیین نوع روش درمان استخوان تیبیا
سن بیمار و وضعیت عملکرد قبلی وی می تواند در تعیین نوع درمان بسیار حیاتی باشد. اهداف اصلی هنگام درمان شکستگی مفصلی زانو و ثبات مفصل، ترازبندی محوری و چرخشی اندام و پایداری و حرکت اولیه مفصل است. هر سه مورد حیاتی هستند، به ویژه در بیماران جوان، اما برخی شواهد نشان می دهد که تراز بندی اندام و پایداری زانو بسیار مهم است.
وضعیت بافت های نرم اطراف بعد از شکستگی
آسیب بافت نرم در شکستگی های اطراف زانو از اهمیت حیاتی برخوردار است. ورم و التهاب همراه با تروما می تواند به راحتی منجر به هیپوکسی پوستی و آسیب اضافی به بافت نرم شود. این امر معمولاً منجر به تاول زدن پوست و در بعضی موارد نکروز پوستی و حتی عضلانی می شود. مدیریت در مراحل اولیه درمان باید بر جلوگیری از آسیب بیشتر بافت نرم هنگام انتظار برای ترمیم شکستگی متمرکز باشد. بی حرکتی زانو و سرما درمانی از متداول ترین روش ها برای کاهش پاسخ التهابی است. بی حرکتی زانو را می توان با بستن آتل یا فیکساتورهای خارجی انجام داد. استفاده از یک رویکرد مرحله ای با استفاده از تثبیت خارجی در الگوهای پیچیده و ضربه های با انرژی بالا، به ویژه در موارد بی ثباتی محوری توصیه می شود.
نتیجه گیری
شکستگی های استخوان درشت نی به روش های مختلفی قابل درمان است. انتخاب روش درمانی تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله نوع شکستگی، آسیب های همراه، کیفیت استخوان، ترجیح و تجربه جراح، انتظارات و سبک زندگی بیمار است. شکستگی های ساده، مانند شکستگی هایی که کمترین جابجایی استخوان را دارند، معمولاً به صورت غیر عامل و با نتیجه خوب مدیریت می شوند از طرفی دیگر آسیب دیدگی، تخریب قابل توجه استخوان و آسیب بافت نرم می تواند منجر به عوارض تهدید کننده اندام شود. مدیریت این آسیب ها غالباً یک چالش قابل توجه برای جراح تروما به وجود می آورد. شکستگی های پیچیده استخوان تیبیا به طور معمول نیاز به جراحی فیکساتور برای دستیابی به بهترین نتیجه عملکردی را دارد. مداخله جراحی برای شکستگی های استخوان درشت نی معمولاً شامل جراحی باز است..
منبع:
https://www.physio.co.uk/what-we-treat/surgery/knee/tibial-plateau-fracture.php
https://www.cochranelibrary.com/cdsr/doi/10.1002/14651858.CD009679.pub2/full
0 دیدگاه